Blog

Mijn beleving van het woord “kanker”

Het woord kanker beleefde ik als “wat erg, zielig” voor de mensen in mijn omgeving die dit hadden of als er aandacht werd gevraagd voor kanker in de media. Het is als de ver van mijn bed show. Maar op het moment dat je te horen krijgt: mevrouw, u hebt “kanker” dan is het of ze met een grote hamer op je hoofd slaan en duizelt het even bij je. “Dat kan toch niet?”

Mijn eerste bezoek aan de huisarts was nadat ik een bloedinkje had. Deze verwees me meteen door naar  gynaecoloog dr. Smink, waar ik binnen 2 dagen al terecht kon. Zij is een schat van een dokter en stelde mij erg op mijn gemak. Het onderzoek werd in gang gezet. Inwendig maakte ze een echo en haalde een stukje van de baarmoeder af voor onderzoek. Dit stukje zag er niet goed uit vertelde ze me, maar we moesten op de uitslag wachten. Een hele week, wat een ellende die week in onzekerheid!

De dag was daar. Met lood in mijn schoenen ging ik met mijn man naar het ziekenhuis voor de uitslag. Daar kregen we te horen “helaas mevrouw, u hebt kanker aan de baarmoeder en de eierstokken”. Daar was die grote hamer. In het begin besefte ik het niet, liet even een snik en keek haar verdwaasd aan. Ze vertelde me dan ook dat ze haar huiswerk al had gedaan. Ze had meteen na het 1e onderzoek een operatiekamer voor me geboekt, zodat ik de week erop al geopereerd kon worden. Het zou gebeuren middels een kijkoperatie, deze zou 4 uur duren, en kon helaas niet door haar gedaan worden. Ik moest naar een andere gynaecoloog waar ik veel moeite mee had. Maar goed het was nu eenmaal zo.

We moesten ook naar de anesthesist, waar ik een verschrikkelijk slechte ervaring mee heb gehad. Doordat ik een slaapapneu heb, zou ik na de operatie naar de intensive care moeten. Hij begon tegen me uit te vallen uit het niets. Als ik geen bed heb op de intensive care heb, kunt u ook niet geopereerd worden. Ik barstte in tranen uit en vroeg hem waarom hij zo lelijk tegen me deed. Daarop kreeg ik geen antwoord. Hij vroeg me waaraan ik geopereerd zou worden. Ik vertelde hem baarmoeder en eierstokkanker en begon nog heftiger te huilen. Ik voelde me op dat moment zo vernederd en klein omdat ik kanker had. Waarop hij zei, dat is een ander verhaal, dan brengt u uw apparaat maar mee. Als ik dan geen plaats heb op de intensive care dan kunnen ze het apparaat op de afdeling aansluiten. Dus mijn eerste nare ervaring was begonnen. Ik heb die dag de gehele dag gehuild. De angst voor de operatie werd door dit voorval uiteraard niet beter op.

Ik moest na de anesthesist nog naar de gynaecoloog die mij zou opereren om even kennis te maken want ik vond het wel prettig voor mijn operatie deze arts even te zien voor mijn gevoel wie mij zou opereren. Helaas was zij weggeroepen voor een spoed operatie maar er was wel een vervangster, voor mij wel een teleurstelling. Zij ving mij wel erg aardig op, en zag aan mij dat ik verdrietig was. Ik vertelde ook aan haar mijn ervaring met de anesthesist. Gynaecoloog dr. Migchels die mij zou opereren belde me ’s avonds op om haar excuses te maken en had gehoord dat ik heel veel verdriet had en stelde voor om de dag vóór de operatie toch nog even een afspraak te maken. Ook deze gynaecoloog was een schat van een vrouw.

Dan is de dag daar!

Ik moest ’s morgens om 8.00 uur binnen zijn, ik zou als eerste geholpen worden. Voor mij een fijn gevoel om niet een hele dag te hoeven wachten. Ik was vreselijk zenuwachtig, met name voor de narcose, dat ik niet meer wakker zou worden. De operatie zou minimaal 4 uur duren. Om 9.00 uur zou de operatie plaatsvinden. Ik werd erg lief door verplegend personeel ontvangen. Op naar de OK waar mijn gynaecologe met haar team mij op stonden te wachten.

Er werden me diverse vragen gesteld, o.a. wie ik was en waar ik voor geopereerd werd. Daarna wensten ze me een fijne slaap. Na 6 uur werd ik op de intensive care wakker waar mijn lieve man Louis en mijn zoon en schoondochter met veel zenuwen zaten te wachten aan mijn bed. Ik was erg blij dat ik hen zag en moest direct huilen en voelde me erg verdrietig over hetgeen ik had meegemaakt. Mijn vervelendste ervaring na de operatie was de katheter die in was gebracht voor de urineopvang. Een zak aan mijn bed liet zien hoeveel vocht eruit zou komen. Daar staat dan een paar liter voor, voor ze de katheter zouden verwijderen. Ik ervaar dat als een nachtmerrie. Heb daardoor ’s nachts niet kunnen slapen. Het gevoel te hebben dat je continue moet plassen, was voor mij erg naar. Eindelijk was de nacht voorbij en ik was goed genoeg om naar de afdeling te mogen. De akelige katheter mocht eruit, wat een opluchting!! Op naar de afdeling. Ik was me er nog steeds niet van bewust dat ik aan kanker was geopereerd.

Nu was het wachten op de uitslag, wel of geen chemo of bestraling. Ook deze week was erg spannend. Eindelijk was de dag daar om de uitslag te horen. Zenuwachtig, angstig, gingen mijn man en ik op weg. Ik bleef positief maar de uitslag was helaas inwendige bestraling dus het volgende traject in. Een afspraak gemaakt met oncoloog gynaecologie van het instituut Verbeeten. Hier werden we erg leuk en begripvol ontvangen en werd besproken hoe nu verder. Ik zou driemaal inwendig bestraald worden. Er was ook een mogelijkheid om met een studie mee te doen vanuit het UZ in Leiden. De medische gegevens zouden daarheen gaan en ze zouden kijken of ik geen bestraling, driemaal inwendig of 12 maal uitwendig nodig had. Ik hoopte natuurlijk op geen bestraling (dit was dan met extra nazorg). Helaas was ik niet uitgeloot voor geen bestraling. Ik had er erg veel moeite mee dat je uitgeloot moet worden. Ik heb ook erg lang nagedacht om de bestraling dan wel te doen. Er was 18% kans om het terug te krijgen door uitzaaiingen, met bestraling 3%. Voor mij was het wat nu??? Als ik uitgeloot was had ik geen bestraling gekregen. Waarom nu wel??

Ik heb aan veel mensen gevraagd wat zij zouden doen in dit geval. Het is natuurlijk erg moeilijk voor een buitenstaander. Het enige advies wat ik hier uit haalde was dat als ik het niet zou doen ik er straks spijt van zou hebben als ik toch uitzaaiingen zou krijgen. Dus de stoute schoenen aangetrokken en beslist voor de bestraling. Dit zou 4 uur duren en ik zou in 2 weken 3 bestralingen krijgen. De tube wordt ingebracht en je moet 3 uur doodstil liggen omdat hij niet mag verschuiven, wat een ellende. Dan maken ze een scan en hierna wordt een bestralingsplan gemaakt. Na 3 uur kwam de oncoloog binnen. Helaas kunnen we u niet bestralen, de tube was 8 cm te kort. Ze zouden hem er weer uit moeten halen en omdat ik met het inbrengen zo’n pijn had leek het haar geen optie om het opnieuw te doen. Ze zou samen met de gynaecoloog en patholoog gaan overleggen hoe hiermee om te gaan, wel bestralen, niet bestalen? Weer een angstige week, weer wachten hoe en wat…. Een week vol met gevoelens van wat hangt er nu weer boven mijn hoofd. Ik had eindelijk de beslissing genomen bestralen, dit zou nu niet doorgaan omdat het te pijnlijk was voor mij dus gaan we voor niet bestralen.

Omdat ik enkele weken steeds buikpijn bleef houden heb ik dr. Smink gebeld. Zij heeft mij toen meteen onderzocht en kon ook zo één twee drie niets vinden en heeft een echo van mijn buik laten maken. De radioloog kon daarop niet voldoende zien en dus moest er een ct-scan gemaakt worden. Maar daar rees weer een probleem omdat ik allergisch was voor de contrastvloeistof. Er werd besloten dat ik een dag van tevoren zou worden opgenomen en ze zouden dan beginnen met anti allergie en prednison om de allergie hopelijk tegen te gaan, nu op naar de scan.

Maar helaas waren de medicijnen niet aangeslagen en had ik ‘s nachts een vreselijke uitslag van top tot teen en daarbij van de prednison een veel te hoge suiker (ik ben namelijk al 18 jaar suikerpatiënt). Dat betekende ieder uur wakker maken en prikken. De waarde waren zodanig dat de arts gebeld moest worden voor de juiste dosering. Dus na een doorwaakte nacht nog even onder de scan. Ben vrijdags toch naar huis gegaan,maar beter daar gebleven want ik heb ‘s zaterdags de huisartsenpost moeten bellen dat het niet goed met me ging. De arts heeft het ziekenhuis gebeld en daar gaven ze door hoeveel extra anti-allergie en prednison nodig waren. Indien de volgende dag niets veranderd zou zijn, moest ik alsnog opgenomen worden. Gelukkig is dat niet nodig geweest maar heb nog wel een week last gehad van deze allergie.

Een week later kreeg ik per telefoon de uitslag van de scan van de arts te horen, dat ik naar de chirurg moest. Schrok toen erg want chirurg = opereren. Wat nu weer? Dus op naar de chirurg. Bij het onderzoek duwde hij rechts op mijn buik en ik vloog van de pijn een meter de lucht in. De blinde darm was het niet volgens hem, er zat een zenuw klem die hij kon verdoven met een injectie. De arts vroeg me wel heel lief of ik bang was van een injectie. Waarop ik direct antwoordde nee hoor ik breng al 15 jaar bij mezelf injecties in dus kom maar op met dat spuitje. Na 14 dagen zou de pijn weg moeten zijn en inderdaad het was een stuk minder.

Nadat dit achter de rug was, heeft nog een onderzoek van de ontlasting plaatsgevonden. Vrijdag voor Kerst en Nieuw ben ik meteen bij de internist moeten komen dat de uitslag niet goed was, weer een domper. Het daarop volgende onderzoek dat ik moest ondergaan, was geen lolletje.

Ik heb de feestdagen dan ook niet erg prettig ervaren dit jaar, weer in angst, maar ik dacht

KOP OP TEGEN KANKER

Ik voel me als een Vlinder zo Kleurrijk en Uniek!

Het resultaat van het onderzoek heb ik nog niet binnen, dus weer wachten.

september 22nd, 2017

Posted In: algemeen

2 Comments

  • Anoniem schreef:

    Liev.e ton

    Dank je wel voor je lieve verhaal dit geeft me hoopnu jij al bijna vijf jaar vecht
    Wij
    Laten ons niet wegjagen door deze rot k’anker
    We moeten gauw eens afspreken om elkaar eens bij te knuffelen dikke kus

    Kop op

  • Tom schreef:

    Hallo Conny
    Ouwe schoolvriendin, behalve de gynecoloog loopt mijn verhaal,parralel met de jouwe, ook niet uitgeloot, of ik mee wilde doen aan een medische test 1x per 6 mnd giga hormonenspuit in je buik die gaan de uitgezaaide kanker te lijf.
    Letterlijk werd er verteld: jij hebt er niets meer aan, maar we kunnen wel zien wat beter is chemo of deze injectie.
    Max kreeg ik 3 jaar …… We zijn nu 4.1/5 jaar verder. Als extraatje kankercellen grijpen de nieren aan. Nierdyalise 3x per week aan de machine. Hoe verwerk je dat allemaal. Heel moeilijk, opgeven is geen optie. Geef het een plaatsje regel bepaalde zaken en probeer die rust weer te vinden.
    Jij hebt Louise je zoon schoondochter en half Tilburg als vriend.
    Ik heb Silvano al 35 jaar. Nu komt het erop aan ” in goede en schlechte tijden” en samen doen we nog steeds leuke dingen
    Ook met Dyalise vlieg ik voor vakantie naar het andere eind van de wereld. Gewoon doen conny.
    Toch heel veel sterkte. En huilen mag best xxx Tom

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *